نگاهى به فيلمنامه جمشيديه

دوشنبه 13 دی 1400
چكاوك شيرازى

جمشیدیه فیلمی است به کارگردانی یلدا جبلی و نویسندگی آن به عهده کارگردان و فردین خلعتبری بوده است. همچنین موسیقی هم از آن فردین خلعتبری است. یلدا جبلی خود تدوین آن را به عهده داشته است. فیلمبردار معین رضا مطلبی است. در این فیلم سارا بهرامی، حامد کمیلی، پانته ا پناهی ها، سعید چنگیزیان، ستاره پسیانی، ندا جبرئیلی و ... بازی می کنند. از ویژگی های این فیلم می توان به حضور دو‌ کارگردان به عنوان بازیگر در فیلم اشاره کرد؛ کیومرث پوراحمد و بهرام عظیمی. این فیلم اولین بار در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر به نمایش در امد.

جمشیدیه دارای فیلم نامه ای مهندسی شده و خوش ریتم، دارای یک پیرنگ واقعی، مضمون و باقی چیزها برای ساختن یک فیلم خوب است. زوج امیر و ترانه، عاشق پیشه، زندگی روزمره ی اما شاد خود را دارند که ناگهان این روال از حالت عادی خارج می شود و آن هم به دلیل دعوای آنها با راننده ی تاکسی و در پی آن و مرگ وی است . کاراکتر اصلی به دنبال حل مشکل و برگرداندن اوضاع به حالتی دیگر ،بهتر یا بدتر شدن، تلاش می کند و با رقیبش، خانواده ی مقتول، مبارزه می کند. حالا یک پیرنگ اصلی داریم که با تعلیق هایش ما را مشتاق و منتظر نگه می دارد.

فیلم خوش ریتم است یعنی ما در پس هر صحنه ی به اصطلاح بدون کنش واقعی، شاهد صحنه ای با کنش ها و رفت و آمد ها و گاه دعواها هستیم. این موضوع از همان ابتدا مشخص می شود. وقتی که صحنه ی ابتدایی فیلم «امیر »و «ترانه »سرشار از خوشبختی در جشن تولد «امیر» با دوستانشان نشسته اند و می خندند. اما در صحنه ی بعد ترانه ی مضطرب و غمگین را داریم که بدون حرف به اطرافش نگاه می کند. و این روال تا آخر فیلم ادامه دارد. پس تا اینجا یکی از عنصرهای فیلم خوب پرداخت‌شده است.

رقیب، شاید سرسخت نباشد، اما کاملا محق است که با «ترانه» بجنگد. آنها خانواده ای هستند که عاشقانه‌ پدرشان را دوست داشتند و به سادگی از خونش نمی گذرند. حتی با اینکه توان پرداخت حق الزحمه‌را ندارند اما وکیل گرفته اند تا مبادا حقی ازشان پایمال شود. عنصر سوم شناخت شخصیت از خودش است. «ترانه »ابتدا خیال می کند به خاطر‌ اینکه نمیتواند ببیند کسی به «امیر »توهین می کند راننده ی تاکسی را کتک زده، اما در انتهای فیلم میفهمیم که او به خاطر تمام بارهایی که کوچه‌و خیابان توهین شنیده، آن واکنش را نشان داده.

تعلیق، عنصر چهارم است. ما هر لحظه منتظریم که اتفاق خوبی برای «ترانه» بیفتد، مثلا وقتی ما و « امیر» منتظریم که «ترانه »شنبه از زندان بیرون بیاید اما این اتفاق نمی افتد. پس داستان به خوبی از عنصر تعلیق در همه جای فیلم استفاده کرده. عذاب وجدان چیزی نیست که بتوان به راحتی به تصویرش کشید اما «ترانه‌» با بازی خوب «سارا بهرامی‌ »میتواند عذاب وجدانش را به ما منتقل کند، بدون گفتن حرفهای اضافه.

«امیر» هم تنش و اضطرابش را به خوبی منتقل میکند و در نهایت عشق بین این دو به خوبی قابل لمس است. در پایان‌ آرزو کنار رفته و اوضاع به حالت عادی برگشته اما تحول بزرگی در وجود« ترانه» اتفاق افتاده که کارگردان با آن را به صورت بصری هم نشان داده.