نگاهی به فیلم بی عنوان، ایده خوب، پرداخت ضعیف

درباره فیلم بی عنوان

ایده ی اولیه ی فیلم  به حدی جذاب است که گویی فیلمساز را مدهوش خود ساخته به طوری که باقی عوامل نوشتن فیلم نامه را از یاد برده.

کتی (نگین معتضدی) و امیر (عباس غزالی) زوجی هستند که با مشکلات زندگی دست و پنجه نرم می کنند. ازدواجشان در آستانه ی فروپاشی است زیرا "امیر" می خواهد  ابتدا فیلم نامه اش را تمام و  بعد عروسی کند و "کتی "فکر می کند که دو سال برای تمام کردن فیلم نامه و رفتن به سر خانه و زندگی خودشان، زمان درازی است که واقعا هم هست! امیر بیشتر شبیه آدمی است که از سر ذوق و علاقه دنبال نوشتن فیلم نامه است تا این که فیلم نامه نویسی شغل اصلی اش باشد. پس باگ اول فیلم همین جا شروع می شود. اگر امیر سابقه ای ندارد پس لازم هم نیست وقتش را صرف نوشتن کند کمااینکه ما چیزی که علاقه ی او را به نوشتن  نشان دهد، ندیدیم.

اگر هم سابقه ی نویسندگی دارد پس نباید انقدر مستاصل و درمانده باشد. از آن طرف "کتی "نمی تواند صراحتا بگوید که می خواهد از "امیر" جدا شود. از همان اول مدام می گوید که باید با هم حرف بزنند اما بلافاصله محیط را ترک می کند و حرفی نمی زند. از ابتدا تا انتهای فیلم هم هر دو عبوث و خسته هستند و در جمع ها و موقعیت هایی قرار می گیرند که هیچ الزامی برای نمایش آن نیست. به عنوان مثال با دوستانشان قرار می گذارند که به سفر بروند. این سفر نه تنها دردی را دوا نمی کند بلکه کل سفر هر دو عنق و اخمو هستند. همچنین "کتی "در جمعی قرار می گیرد که به نظر  می رسد فقط برای وقت پرکنی در فیلم گنجانده شده است کتی و دوستانش با مردی که قرار است با آن ها کار کنند، قرار ملاقاتی می گذارند و باز “کتی” هم چنان بداخلاق و حواسش پرت است و دیالوگ های بی مصرفی که همان جا بیان می شود: علی عاشق کتی شده! آیا بناست مخاطب  چه نکته ای را بفهمد؟! فیلم سر تا سر کله های سخنگویی بود که دیالوگ بعضا مهوعی می گفتند که کارگردان می توانست آن ها را در کتابی بگنجاند و خودش را خلاص کند.

در این بین ما شاهد زندگی دیگری هم بودیم. زندگی سام (امین زندگانی) و الی (شهرزاد کمال زاده) که سام می خواهد “الی “را طلاق دهد چون با الی خوشحال نیست و هیچ تلاشی هم نمی کند که خوشحالی را کسب کند. حرف های .....  که مدام بین کاراکترهای این زندگی رد و بدل می شود. تا وقتی که می فهمیم سام و الی کاراکترهای فیلم نامه ی امیر هستند!! البته که برای چند ثانیه غافلگیری خوبی محسوب می شد و به این علت هم بود که در بالا گفته شد ایده ی خوبی بوده، اما فرم و ساختار فوق العاده ضعیف فیلم باعث می شود که لذت این غافلگیری ثانیه ای بیش، طول نکشد. ظاهرا امیر فیلم نامه اش را تمام می کند اما گویا پایان فیلم، پایان باز است که گویا در بین فیلم سازان ایرانی پایان باز تعبیری این چنین دارد؛ فیلم را هر جا که خواستی به امان خدا رها کن بعد هم ادعا کن که نتیجه گیری به مخاطب واگذار شده! در حالی که این ضعف بزرگ فیلم نامه است و این گونه تعبیر می شود که نتوانسته فیلم را به پایان ببرد. در هر حال همین که این دو زندگی، زندگی های موازی ای نبود که در پایان بخواهند فرزند الی را به کتی بدهند باز جای شکرش باقی است. در آخر این که بیشتر به نظر می آمد فیلم ساز (ارد درویش) دلش خواسته درباره یک سبک زندگی صحبت کند  تا این که راجع به چنین مفهوم پیچیده ای (زندگی زناشویی) حرف بزند.

اختصاصی آسمونی؛ نقد از چکاوک شیرازی