به مناسبت 80 سالگی اسطوره منچستر یونایتد؛ متفاوت ترین جام برای سر آلکس فرگوسن

باشگاه منچستر یونایتد بعد از عصر درخشان سر مت بازبی، دو دهه بود که سیر قهقرایی را طی می کرد و در تمام این سالها نه تنها هرگز به جمع بزرگان جزیره بازنگشته بود بلکه حتی در سال 1974 به دسته پایین تر لیگ هم سقوط کرد. اما قرار بود بازگشت به دوران درخشان این باشگاه توسط یک مرد اسکاتلندی رقم بخورد؛ آلکس فرگوسن اهل گلاسکو. اما خودش نظر دیگری داشت و می گفت از گوآن می آیند نه گلاسکو. گوآن پایتخت کشتی سازی اسکاتلند بود و کارگران کشتی سازی با ضربات پتک و چکش خود، سختکوشی را به فرزندان خود انتقال می دادند. آلکس فرگوسن هم با همین سختکوشی دوران فوتبال را طی سالهای 1957 تا 1974 سپری کرد و وقتی به عنوان مربی، آبردین را قهرمان جام برندگان جام اروپا کرد، نشان داد که می تواند به لطف همان سختکوشی مردم گوآن، معجزه کند.

فرگوسن پس از یک سال مربیگری در تیم ملی اسکاتلند، راهی منچستریونایتد شد. اما در ظاهر خبری از معجزه در این تیم نبود. چهار سال تلخ گذشت و به نظر می رسید که او هم باید بدون جام یونایتد را ترک کند. تا این که مسابقات جام حذفی در فصل 90-89 فرا رسید..

یونایتد از سومین دور مسابقات حذفی وارد جام شد و در روز هفتم ژانویه در خانه ناتینگهام فارست به برتری(1-0) دست یافت. سه هفته بعد این تیم باز هم در خارج از خانه به میدان رفت. این بار مقابل هرفورد یونایتد. شیاطین سرخ باز هم با یک گل به برتری دست یافتند اما قرار نبود شانس به سراغ این تیم بیاید. آن ها ناچار بودند در دور پنجم بازیهای جام حذفی هم در خارج از خانه به میدان بروند. با این حال یک برد دیگر در انتظار آن ها بود. یونایتد این بار در برابر نیوکاسل(3-2) به برتری دست یافت و آماده دور بعدی مسابقات شد. اتفاق جالب توجه این بود که یونایتد در مرحله بعد هم مجددا باید در خارج از خانه به میدان می رفت. اما شفیلد یونایتد هم جلودار این تیم نبود و باز هم یک برد یک گله دیگر برای شاگردان فرگوسن به دست آمد.

حالا شاگردان مرد اسکاتلندی در نیمه نهایی بودند. جایی که مسابقات در زمین بی طرف برگزار می شد و از بد حادثه، یونایتد باید این بار هم در مین رود به میدان می رفت، زمین اختصاصی تیم همشهری و هواداران منچسترسیتی. در روز هشتم آوریل شیاطین سرخ بعد از 120 دقیقه نبرد با تیم اولدهام اتلتیک به تساوی سه بر سه دست یافتند تا مسابقه دو تیم تکرار شود. دیدار تکراری سه روز بعد برگزار شد و یونایتد این بار هم ناچار شد 120 دقیقه نبرد کند. نبردی که سرانجام با برتری دو بر یک یونایتد خاتمه یافت و شیاطین سرخ فینالیست شدند.

اما مسابقه فینال از سایر دیدارهای این تیم، دشوارتر بود. در حضور 80 هزار تماشاگر استادیم ومبلی، یونایتد از کریستال پالاس عقب افتاد، توسط بریان رابسون بازی را به تساوی کشاند و با گل مارک هیوز پیش افتاد اما مقدر بود که این بار هم کار به وقت اضافی کشیده شود. نیمه اول وقت اضافی با گل سوم کریستال پالاس همراه شد و به نظر می رسید که دست فرگوسن باز هم از رسیدن به جام کوتاه می ماند. اما مارک هیوز با زدن گل سوم یونایتد، همه چیز را به تساوی کشاند. در روز هفدهم می، مسابقه دو تیم تکرار شد و این بار تک گل لی مارتین، برتری تک گله یونایتد را رقم زد و اولین جام فرگوسن به دست آمد.

حالا دیگر دوران ناکامی یونایتد به پایان رسیده بود. این تیم یک سال بعد در مسابقات جام برندگان جام اروپا به میدان رفت و قهرمانی این تیم، پایانی بود بر غیبت پنج ساله انگلیسی ها از مسابقات اروپایی.

داستان قهرمانی های فرگوسن آغاز شده بود و تا بیش از دو دهه دیگر ادامه یافت...