زهرا نعمتی؛ صاحب سه طلای پارالمپیک

برنده سه طلای پارالمپیک

زهرا نعمتی روز 10 اردیبهشت 1364 در گلباف واقع در استان کرمان به دنیا آمد. از همان ابتدا، کودک شیطانی بود و به خاطر شیطنت هایش بود که پدر و مادرش او را در کلاس تکواندو ثبت نام کردند. زهرا خیلی زود عاشق تکواندو شد، آن قدر که وقتی پدر و مادرش می خواستند او را وادار به درس خواندن کنند، می گفتند: اگر درس نخوانی، نمی گذاریم به باشگاه بروی! 

زهرا تا سالها این رشته را رها نکرد. حتی وقتی که برای قبولی در دانشگاه درس می خواند هم اوقاتی را به ورزش اختصاص داده بود. سرانجام هم در دانشگاه قبول شد؛ در شهری نزدیک کرمان. به این ترتیب او می توانست هر چند روز یک بار، سری به خانواده خود بزند. در یکی از همین سفرها به سمت خانه بود که اتومبیلی که زهرا در آن نشسته بود، تصادف شدیدی کرد.

مدتی گذشت تا نعمتی با شرایط جدید زندگی اش خو گرفت و با کمک مادر خود، در مرکزی مخصوص ورزش افراد معلول، فعالیت خود را آغاز کرد. وقتی برای این مرکز، چند ویلچر مخصوص رشته « بسکتبال با ویلچر» آورده شد، زهرا به شدت خوشحال شد. حالا می توانست شروع به تمرین بسکتبال با ویلچر کند. اما از آنجایی که تمام حاضران در آن مرکز، مرد بودند، او امکان بازی بسکتبال با ویلچر را پیدا نکرد. مدتی گذشت و چند کمان و تیر مخصوص رشته تیراندازی با کمان برای آن مرکز فرستاده شد. حالا فرصتی مناسب بود که او و دیگران، توانایی های خود را نشان بدهند.

برای تمام نفراتی که کمان را می کشیدند و تیرها را به سوی هدف شلیک می کردند، این کار چندان دشوار نبود. حتی با این که اولین باری بود که دست به چنین کاری می زدند. اما...

زهرا موفق به کشیدن زه کمان نشد. چند بار تلاش کرد ولی دستانش ضعیف تر از آن بود که بتواند کمان را بکشد و تیر را شلیک کند

. از آن به بعد تمرینات جدی او با تیرو کمان شروع شد. تمرین مداوم، دستانش را قدرتمند کرد و فقط سه ماه که گذشت، ناگهان همه متوجه شدند که او به بهترین تیرانداز باشگاه تبدیل شده است. او دیگر تصمیم خودش را گرفته بود. دوباره به المپیک فکر می کرد و مطمئن بود که روزی برای ایران در المپیک می درخشد. این بار در رشته تیر و کمان.

مدتی بعد به تیم ملی تیر و کمان دعوت شد و با امتیازاتی که به دست آورد، آماده حضور در مسابقات جهانی شد. اما تیم ملی به این مسابقات سفر نکرد و زهرا در حسرت حضور در این مسابقات ماند. دو رقابت بعدی تیم ملی نیز برگزار نشد و باز هم حسرت بزرگ بر دل زهرا ماند. اما همه این ها او را مصمم تر از قبل کرد. سرانجام فرصت مناسب را به دست آورد و لیاقتهای خود را نشان داد.

و حالا او سه طلای پارالمپیک دارد.