خاطرات دیه گو فورلان از جام جهانی

مهدی زارعی- دیه‌گو فورلان خاطرات متنوع و تلخ و شیرین فراوانی از چام جهانی دارد. مهاجم اسبق و 180 سانتی متری تیم ملی اروگوئه در جام جهانی 2002 یک گل زیبا زد و تا آستانه صعود از دور گروهی نیز پیش رفت، اما سرانجام تنها حسرت حذف از مرحله گروهی برای او و هم تیمی هایش باقی ماند؛ در جام جهانی 2006 با اروگوئه غایب بود و سرانجام یک تنه در سال 2010 تیم خود را به مقام چهارم جام جهانی رساند و خود نیز بهترین بازیکن تورنمنت شد. و سرانجام در جام جهانی 2014 در حالی به مرحله یک هشتم نهایی رسید که عملا جای خود را به بازیکنانی چون لوییس سوارز و ادینسون کاوانی داده بود.

خاطرات فورلان از جام جهانی را با هم می خوانیم.

بهترین خاطره ات از جام جهانی مربوط به کدام دوره بازیهاست؟

بهترین خاطره من از جام جهانی طبیعتاً از جام جهانی 2010 می‌باشد. زیرا من در آن بازی می‌كردم و تیم ملی اروگوئه نیز در آن تورنمنت عالی كار‌كرد. حضور در آن جام برای بازیكنان تیم اروگوئه، تجربه فوق‌العاده‌ای بود. مخصوصاً به‌دلیل رابطه نزدیكی كه بین ما پدید آمده بود. ما در شهری كوچك به نام «كیمبلی» ساكن شده بودیم كه سكونت در آن، بسیار آرامش بخش بود. ما از تجربه حضور در آن شهر و تماشای دیگر بازی‌های جام جهانی لذت فراوانی می‌بردیم. همه در آن ایام مثل اعضای یك خانواده بودیم.

اروگوئه در بازی با غنا به شکل معجزه آسایی پیروز شد.

 بازی مقابل غنا یكی از دشوارترین مسابقات ما بود. به‌خصوص پس از مصدومیت «لوگانو» در همان نیمه نخست او مجبور شد زمین مسابقه را ترك گوید. برای تكمیل بدبیاری‌های آن روز، غنا در پایان نیمه اول به گل دست یافت. اما خوشبختانه من در بهترین زمان ممكن گلزنی كردم. آن گل به من اعتماد به نفس بیشتری داد و سبب شد كنترل بازی را در اختیار گیریم. فكر نمی‌كنم درباره اتفاقات پایان بازی، پنالتی دقیقه 120 غنا و سایر مسائل حرف ناگفته‌ای باقی مانده باشد.

 راز موفقیت اروگوئه چه بود؟

به نظر من موقعیت تیم اروگوئه در اثر تركیب عوامل فراوانی به دست آمد. عملكرد كادر فنی و رابطه بین بازیكنان عالی بود و همه به خوبی می‌دانستند كه باید چه‌كنند. آنان كه درون زمین بودند، كاملاً با هم متحد بودند و بازیكنانی هم كه در زمین حضور نداشتند، كاملاً  از بازیكنان داخل زمین حمایت می‌كردند. این برای ما ارزش بسیاری داشت.

کمی از حال و هوای فوتبال و جام جهانی فاصله بگیریم؛ اگر فوتبالیست نبودی، به چه کاری روی می آوردی؟

دوست داشتم تنیس بازی كنم!

 اگر دوباره جوان می شدی و 18 سالت می‌شد، چه می کردی؟

همین كارهایی را می‌كردم كه تاكنون انجام داده‌ام. از موفقیت‌هایی كه به دست آورده‌ام بسیار راضی هستم و از هیچ چیز متأسف نیستم.

اگر می‌توانستی چیزی را در خودت تغییر دهی، چه چیزی را عوض می کردی؟

تا این اندازه به اتفاقات ریز و درشت دنیای فوتبال فكر نمی‌كردم.

اگر می‌توانستی هر انسانی را در دنیا ملاقات كنی، دوست داشتی با چه کسی ملاقات کنی؟

سؤال سختی است و انسان خاصی به ذهنم نمی‌رسد. فكر می‌كنم همین شرایط كنونی خوب است!

و بالاخره...اگر رئیس جمهور اروگوئه بودی؟

دوست داشتم نظام بهداشتی، آموزشی و امنیت عمومی كشورم را ارتقاء بخشم. زیرا این سه مورد، پایه‌هایی هستند كه باعث می‌شوند چرخهای یك كشور خوب بچرخد و مردم آن كشور، راضی و خوشحال باشند.