خاطرات دیدیه دشان از اولین قهرمانی فرانسه در جام جهانی

مهدی زارعی- در سال 1998 زمان زیادی از نخستین میزبانی فرانسه در جام جهانی می گذشت که این کشور مجددا این شانس را به دست آورد که میزبان جام  جهانی باشد. در آن سال دیدیه دشان کاپیتان و هافبک تیم ملی فرانسه بود. او درباره شرایط تیم قبل از مسابقات می گوید:

مشکل تیم این بود که به خاطر میزبانی و عدم حضور در مرحله مقدماتی، فقط بازیهای دوستانه انجام داده بودیم. ولی تمام بازیکنان این را می دانستند که پتانسیل بالایی دارند و می خواستند تا جایی که ممکن است تلاش کنند. در واقع همه ما اعتماد به نفس چنین کاری را داشتیم. باید به زمین می رفتیم و بازیها را با پیروزی به سود خود خاتمه می دادیم.

با این حال قبل از شروع تورنمنت، خیلی ها از تیم ملی پشتیبانی نمی کردند و بخش هایی خاص از رسانه های فرانسوی به شدت از مربی تیم- امه ژاکه- انتقاد می کردند. عدم موفقیت فرانسه در راهیابی به جام جهانی 1990 و 1994 به این معنا بود که فشار زیادی روی تیم ملی از همان ایام تا زمان آغاز مسابقات در خاک فرانسه وجود داشت. تلخی آزار و اذیت رسانه ها نیز هرگز از ذهن ژاکه پاک نشد. به طوری که بعد از فتح جام جهانی وقتی خبرنگاران از ژاکه پرسیدند: آماده ای که رسانه ها را ببخشی؟ او پاسخ داد:

 نه. هیچوقت آنها را نمی بخشم. هیچ وقت.

دشان می گوید:

واقعیت این است که موج منفی رسانه ای که قبل از مسابقات علیه ما وجود داشت، بر روی همه بازیکنان و مخصوصا امه ژاکه تاثیر فراوانی گذاشت. اگر چه ما کاملا به کاری که انجام می دادیم ایمان داشتیم.

با این وجود فرانسوی ها مسابقات را بسیار خوب شروع کردند و در مرحله گروهی سه پیروزی آسان کسب کردند. پس از آن با یک گل طلایی برابر پاراگوئه پیروز شدند تا در یک چهارم نهایی آماده رویارویی با قرعه کاملا پیش بینی شده ای به نام ایتالیا شوند. این سخت ترین آزمون مسابقات برای تیم فرانسه بود. هیچ یک از دو تیم نتوانستند در وقت قانونی و اضافی به گل دست پیدا کنند و ضربات پنالتی تعیین کننده تیم راه یافته به نیمه نهایی شد.

دشان درباره پنالتی های مسابقه با ایتالیا چنین توضیح می دهد:

پنالتی ها همیشه بی رحم هستند و مثل شیر یا خط می ماند. ولی از آنجایی که ما در خانه خودمان و در برابر این همه هوادار بازی می کردیم، اعتماد به نفس بیشتری از ایتالیایی ها داشتیم. تیم ما پنالتی زنان خوبی داشت. ما بازیکنانی مثل تیری آنری و دیوید ترزگه داشتیم که سن شان از 20 سال هم کمتر بود ولی تبحر فراوانی در پنالتی زدن داشتند. قطعا ایتالیا هم می توانست به مرحله بعد صعود کند اما در آن روز، شانس با ما یار بود شاید هم سرنوشت با ما یار بود. به هر شکل ما از مدتها قبل خواهان عبور از این مرحله و بازی در نیمه نهایی جام بودیم.

در مرحله بعد کرواسی با قدرت و به دنبال برد (3-0) مقابل آلمان، با اعتماد به نفس بالا منتظر آبی های فرانسوی بود. هرچند فرانسه در اوایل نیمه نخست با گل داور شوکر از کرواسی عقب افتاد، مدافع راست فرانسه- لیلیان تورام- با دو گلی که به ثمر رساند، بلیت فرانسه را برای فینال رزرو کرد.

در دقیقه 73 لوران بلان پس از برخورد با اسلاون بیلیچ به شکلی بحث برانگیز از زمین مسابقه اخراج شد. این معنایی نداشت جز این که بلان بازی بعد را از دست خواهد داد و به جای او فرانک لبوف که در نیمه نهایی به عنوان بازیکن ذخیره وارد میدان شده بود، از ابتدا در ترکیب فینال بازی خواهد کرد.

لبوف می گوید:

ابتدا متوجه نشدم که قرار است در فینال بازی کنم. ده دقیقه از حضورم در میدان نگذشته بود که به خودم گفتم: آره خودشه! اگر در این بازی برنده شویم، در فینال بازی خواهم کرد. خیلی سخت بود. چون از یک طرف خوشحال بودم که می خواهم در فینال بازی کنم. از طرف دیگر صادقانه بگویم که لورن بلان مستحق گرفتن کارت قرمزی که گرفت، نبود.

سرانجام فرانسه در روز دوازدهم جولای به رهبری دشان به میدان رفت تا نخستین حضور خود در فینال جام جهانی را تجربه کند. قبل از بازی، توجه همه معطوف به رونالدو مهاجم برزیل بود. گزارشها حاکی از آن بود که او ساعاتی قبل از فینال دچار تشنج شده و بازی نخواهد کرد.

دشان روز مسابقه و حواشی قبل از شروع مسابقه را به خوبی به یاد می آورد:

وقتی که ترکیب ابتدایی منتشر شد، متوجه شدیم که نام رونالدو از لیست نفرات اصلی حذف شده است. فکر کردیم مصدوم شده یا اتفاقی مشابه آن برایش رخ داده است. ولی بیست دقیقه بعد، دومین لیست منتشر شد و این بار نام رونالدو هم در آن قرار داشت. همه بازیکنان فرانسه تصور کردند که این فقط یک نمایش بوده است. راستش را بخواهید، همین قضیه به نوعی سبب شد که ما انگیزه پیدا کنیم. البته بعدها وقتی متوجه شدیم چه اتفاقی برایش رخ داده، خیلی تعجب کردیم. زیرا مشخص شد که او در شرایطی نبود که در مسابقه ای به این اهمیت یا هر بازی دیگری حضور پیدا کند.

در شرایطی که سایه رونالدو درون زمین بود، جادوگر فرانسوی زین الدین زیدان در بهترین فرم خود قرار داشت و با دو گلی که قبل از پایان نیمه نخست به ثمر رساند، راه قهرمانی فرانسه را هموار کرد. در حالی که خروس ها با برتری(3-0) نخستین جام جهانی خود را تصاحب می کردند

کاپیتان تیم ملی فرانسه درباره نقش زین الدین زیدان در این تیم می گوید:

طبیعتا داشتن زیدان در ترکیب فرانسه که عالی بازی می کرد، خیلی برای ما اهمیت داشت. او بازیکنی قوی بود و بازیکنان بزرگ همیشه در بازیهای بزرگ تفاوت ها را رقم می زنند. حتی قبل از بازیها هم ما از صمیم قلب باور داشتیم که قهرمان جام جهانی خواهیم شد. برای ما لحظه ای طلایی بود و نمی توانستیم اجازه دهیم که چنین موقعیتی از دست برود. ما دارای قدرت درونی بسیار زیادی بودیم که به ما کمک کرد تا بازیهایی عالی را ارائه دهیم.

اما بالا بردن جام چه احساسی دارد؟ هافبک فرانسه معتقد است:

 لحظه ای احساسی و زیبا بود. هیچ چیزی زیباتر از بردن جام جهانی وجود ندارد. امتیاز بزرگی است که کاپیتان آن تیم باشی، اولین نفر که جام را بالای سر می بری و بخشی از فرانسه ای که قهرمان می شود.

دشان در خاتمه صحبت های خود از نقش تیم سال 98 در شاد کردن فرانسوی ها می گوید:

حقیقت این است که مردم فرانسه این تیم ملی را خیلی دوست داشتند. ما در خانه خود بازی می کردیم و مردم پشتیبان ما بودند. همان طور که در رقابتها پیش می رفتیم توانستیم به مراحل نهایی نزدیک و نزدیک تر شویم. واقعا این را احساس می کردیم که یک ملت پشتیبان ما هستند و ما این فرصت را داریم که تمام این افراد را شاد کنیم  پس از قهرمانی، ابراز احساسات و شادی مردم به قدری شگفت انگیز بود که انگار مردم مشکلات خود را برای مدتی فراموش کردند. همه مردم فرانسه در خوشحالی محض به سر می بردند و می خواستند که این پیروزی را با من جشن بگیرند. این قهرمانی برای همیشه در اذهان و خاطرات مردم و در اذهان همه ما حکاکی شد.