ماندگارترین صحنه تاریخ ورزش ایران

مهدی زارعی- برای اینکه یک مسابقه ورزشی به جذاب ترین حالت ممکن خود تبدیل شود، نیاز به یک قهرمان و یک ضد قهرمان داریم. قهرمانی که از نظرهواداران خود، کامل ترین و بهترین باشد و ضد قهرمانی که نمادی باشد از سیاهی. لزومی ندارد که نبرد قهرمان و ضد قهرمان واقعا نبرد سفیدی و سیاهی باشد. این قهرمانان معمولا تا این اندازه هم متضاد با هم نیستند ولی جذاب شدن نبردشان به همین کاراکتری بستگی دارد که در ذهن هواداران شان شکل گرفته است.

وقتی حسن یزدانی و دیوید تیلور اولین مسابقه خودشتن را در برابر هم برگزار کردند، تیلور سابقه پنج کشتی با نماینده های ایران را داشت. او رضا افضلی، بهمن تیموری، وحید شاهمحمدی زاد و علیرضا کریمی را شکست داده بود و فقط احسان لشکری یک بار تیلور را (10-0) از پیش رو برداشته بود.

سال 2017 و در رقابتهای جام جهانی که به میزبانی کرمانشاه برگزار شد، مسابقه دو کشتی گیری اتفاق افتاد که قرار بود به زودی به یک جنگ تمام عیار تبدیل شود. تیلور در آن مسابقه (8-4) پیش افتاد و سرانجام مسابقه را با ضربه فنی به سود خود خاتمه داد. هرچند نتوانست مانع از برد(5-3) ایران  در فینال و قهرمانی تیم ملی ایران در آن رقابتها شود.

مصاف بعدی تیلور در جام باشگاههای جهان با علیرضا کریمی بود که این مسابقه هم به سود تیلور تموم شد. بعد از آن هم زمان زیادی لازم نبود که یزدانی و تیلور مقابل هم قرار گیرند. از بخت بد، در رقابتهای کشتی قهرمانی جهان در سال 2018 در بین سی شرکت کننده، این دو نفر در همان دور اول حریف هم شدند تا بازنده نبرد آنها، شانس حضور در فینال را از دست بدهد. آن مسابقه هم (11-6) به نفع تیلور تمام شد تا در پایان رقابتها او قهرمان شود و یزدانی- قهرمان المپیک 2016 و رقابتهای 2017 جهان درپاریس، این بار برنز کسب کند.

در دوره بعدی مسابقات جهانی در  نورسلطان قزاقستان نوبت به یزدانی بود که اول شود. خبری از تیلور در این مسابقات نبود تا معلوم شود غیبت یکی از این دو ورزشکار- یزدانی یا تیلور- چقدر کیفیت مسابقات وزن 86 کیلو را پایین می آورد.

بالاخره زمان بازیهای المپیک توکیو رسید. انتظارات از یزدانی خیلی زیاد بود و همه روی قهرمانی او حساب باز کرده بودند. اما مگر یک قهرمان تا چه اندازه می تواند وزنه سنگین انتظارات مردم را با خود حمل کنه؟ آن هم با داشتن رقیبی همسطح خودش؟ مخصوصا با توجه به بدنسازی نامناسب کشتی گیران ایران قبل از المپیک و ناآمادگی یزدانی که کسی نمی خواست این را بپذیرد.

 اختلاف سطح این دو با سایرین به اندازه ای بود که یزدانی در سه مسابقه خود تا فینال 30 امتیاز از رقبایش گرفت و فقط 4 امتیاز داد؛ تیلور هم 33 امتیاز گرفت و 4 امتیاز داد.

در نبرد یزدانی 26 ساله و تیلور 30 ساله، هر یک برای لحظاتی قهرمان المپیک بودند. اما این تیلور بود که در ثانیه های پایانی از یزدانی پیش افتاد، فینال را (4-3) برد و طلا را از چنگ یزدانی درآورد تا تصاویری از ناامید ترین و غمگین ترین یزدانی تمام سالهای اخیر،دل کشتی دوستان ایرانی را به درد آورد. هرچند که کمیته ملی المپیک پاداش قهرمان المپیک را به یزدانی داد تا به بهترین شکل موج سواری و از علاقه مردم به یزدانی استفاده کرده باشد!

با این حال یه روز آفتابی و گرم، می تواند خاطره دهها روز سرد و گرفته را از ذهن انسان پاک کند. یک ماه پس از المپیک، زمان برگزاری مسابقات جهانی اسلو در نروژ بود و باز هم این دو به راحتی حریفان را قلع و قمع کردند و فینالیست شدند. زمان انتقام رسیده بود؛ بدون توجه به تمام نتایجی که تیلور تا آن زمان مقابل کشتی گیران ایرانی و یزدانی به دست آورده بود.

نتیجه (6-2) پایان مسابقه، یزدانی را یک بار دیگر به قله وزن 86 کیلو رساند. یزدانی پیش از این مدال هم دو بار قهرمان جهان شده بود و یک بار فاتح المپیک. دو طلای مسابقات قهرمانی آسیا و یک طلای بازیهای آسیایی هم داشت تا در کارنامه اش جای خالی وجود نداشته باشد. اما این برد، چیزی بود که او و کشتی ایران به آن نیاز داشتند.

 برد یزدانی مقابل تیلور در مسابقات جهانی نروژ همان لحظه آفتابی بود که برای علاقمندان به کشتی ایران اتفاق افتاد و نتیجه مسابقه و شادی یزدانی بعد از برد برابر تیلور، همه اتفاقات تلخ گذشته را از بین برد؛ اتفاقاتی مثل فینال المپیک را. آن هم تنها چند هفته بعد از بازیهای توکیو. کمتر قهرمانی فرصت می کند در این فاصله کم از رقیب خود انتقام بگیرد. همین شادی یزدانی را دو چندان کرد و به همان اندازه، مردم هم خوشحال شدند تا لحظات بعد از قهرمانی یزدانی، به اندازه مسابقه اش با تیلور در خاطره ها ماندگار شود.