تاثیر رسانه ها در کاهش ظرفیت تماشاگران در استادیوم ومبلی

پیش از آن که حرکت تیم ها به سوی شیلی آغاز شود روزنامه های ایتالیایی گزگ به دست روزنامه های شیلی داده بودند. آن ها به ملیت، فوتبال و حیثیت کشوری حمله و توهین کرده بودند که خود گرفتار انواع مصائب بود. در برابر، نشریات میزبان با ترجمه زننده ترین نکات از نوشته های ایتالیایی مقابله به مثل کرده، از توحش و حرکات سبعانه سربازان ایتالیا در شمال آفریقا و پیراهن قهوه ای های فاشیست در داخل ایتالیا مرتکب شده بودند. داستانهای واقعی یا با غلو و درشت نمایی به چاپ رسانیدند که" کلوخ انداز را پاداش سنگ است". چرا ایتالیایی ها چنین کردند؟ آیا برای آزادیخواهی و نشان دادن خشم به نظام حکومتی شیلی؟

آیا برای آن که داد و ستد این دو کشور برابر زمان های پیش از جنگ نبود؟ یا برای آن که ایالات متحده، اقتصاد شیلی را از راه شرکت های وابسته قبضه کرده بود یا دلیلی که مجموع همه این دلایل بود؟ کس نمی داند. به هر صورت جو شیلی و محیط ورزشگاه صددرصد ضد تیم ایتالیا بود. چنانکه هنگام ورود بازیکنان به میدان همه به سوی آن ها تف می انداختند. اگر داور معروف انگلیسی" کن آستون" نیز کمک نمی کرد، روزنامه ها کار خود را انجام داده بودند. در این مسابقه درگیری بازیکنان دو تیم در سراسر مسابقه ادامه یافت.

ژان فیلیپ روتاکر خبرنگار فرانسوی در گزارشی برای روزنامه اکیپ نوشت:

فوتبال باید از وجود خود برای خلق چنین صحنه های زشتی شرمسار باشد. مسابقه نبود! مشت، لگد، ناسزا و تف بود. داور دستکم می بایستی دو بازیکن ایتالیایی را پس از دقیقه دهم اخراج می کرد. اینان به راستی وحشیانه بازی می کردند. گوشه هایی از تاریخ قدیم کالچو( فوتبال قدیمی و خشن ایتالیایی) را روی صحنه آورده، ثابت کردند افسانه کالچو واقعیت دارد.

نشریه ایتالیایی کوریرا دلاسرا نیز نوشت

بازیکنان ما چنان عصبی بودند که نیازی به تحریک و توهین مردم نداشتند. روی هر حرکتی با خشونت تمام برخورد می کردند و مانند کسانی که به راستی دوپینگ کرده باشند، از حال عادی خارج بودند.

ایتالیای 9 نفره سرانجام 2 بر صفر از شیلی باخت تا جشن مردم شیلی کامل شده و آن ها سرانجام به مقام سوم جام دست یابند. ایتالیا نیز در همان مرحله گروهی مسابقات حذف شد.

××××  

اما چهار سال بعد در جام جهانی 1966، جایگاههای تماشاگران ومبلی با کاهش ظرفیت روبرو شد. این امر برای افزودن تاسیسات رسانه ای صورت گرفت. در جام جهانی 1966 برای افزودن تاسیسات رسانه ای، گنجایش ورزشگاه ومبلی از 105 هزار نفر به 85 هزار نفر کاهش یافت. زیرا با برآوردی که کارشناسان انجام دادند معلوم شد که حد اعلای گنجایش میدان فوتبال از نظر شمار تماشاگر و دید مطلوب 75 هزار نفر است. ورزشگاهی که مخصوص مسابقات فوتبال ساخته می شود و ممکن است روزی میعادگاه مسابقات بین المللی از جمله جام جهانی یا جام های بزرگ دیگر در سطح قاره شود، باید افزون بر یک میدان اختصاصی فوتبال( حتی بدون تاسیسات دوومیدانی و پیست تارتان) دارای ابزارهای لازم برای فرستادن پیامهای رسانه ای در سطح کره زمین باشد.

*****