بازار سیاه بلیت های فوتبال در یک قرن قبل

مهدی زارعی- بازار سیاه؛ این اصطلاحی هست که هر وقت استقبال از یک مسابقه زیاد باشد و تماشاگران حاضر باشند به هر قیمتی مسابقه را تماشا کنند، بر سر زبان ها می افتد؛ زمانی که بلیت ها با قیمتی بسیار بیشتر از ارزش واقعی خود، به فروش می روند.

یک قرن قبل و در فصل 26-1925 فوتبال انگلیس، دو تیم بولتون واندررز و منچستر سیتی در حالی فینالیست جام حذفی انگلیس شدند که حدود 91 هزار بلیت برای تماشاگران حاضر در استادیوم ومبلی در نظر گرفته شد. از این تعداد 53 هزار بلیت مخصوص تماشاگرانی بود که به صورت ایستاده بازی را تماشا می کردند. بقیه بلیت ها مخصوص تماشاگرانی بود که به صورت نشسته وروی صندلی های ورزشگاه، مسابقه را تماشا می کردند. از این تعداد 23 هزار نفر مسابقه را از قسمتهای مسقف ورزشگاه و 15 هزار نفر هم بازی را از جایگاههایی می دیدند که مسقف نبودند. قیمت بلیط های جایگاههای ایستاده دو شیلینگ و قیمت صندلی ها از پنج شیلینگ تا یک گینی متغیر بود.

اما از آنجایی که بلیت ها قبل از مشخص شدن تیمهای فینالیست فروخته شده بودند، اکثر آنها توسط تماشاگرانی خریده شده بود که ساکن لندن بودند؛ بدون آن که از بولتون یا سیتی طرفداری کنند. به هر یک از تیمهای فینالیست تنها 1750 بلیت اختصاص داده شده بود و هرچند بولتونی ها با اعتراضات خود توانستند این تعداد را به 6 هزار بلیت افزایش دهند، اما باز هم این آمار در برابر کل استادیوم ناچیز بود.

شب قبل از فینال و صبح مسابقه، مجموعا هفت قطار از منچستر توسط راه‌آهن لندن، میدلند و اسکاتلند، هواداران را به لندن رساندند. گروهی از تماشاگران هم بدون داشتن بلیت راهی این سفر شدند، با این امید که بتوانند به هر شکل ممکن بلیتی بخرند. به این ترتیب آنها حاضر بودند هر مبلغی را برای ورود به استادیوم بپردازند و چیزی نگذشت که قیمت بلیت های 5 شلینگی تا 15 شلینگ افزایش پیدا کرد. بازار سیاه، خشم هواداران بدون بلیت را به اوج رساند تا جایی که یکی از فروشندگان بازار سیاه که 20 بلیت در اختیار داشت و هر کدام را 10 شلینگ می فروخت، برای نجات از دست هواداران خشمگین، مجبور شد از پنج افسر پلیس کمک بگیرد.

با وجود تمام این مشکلات، در روز 24 آوریل 1926 مجموعا 23157 پوند از فروش رسمی بلیت ها به دست آمد که یک رکورد در فینالهای جام حذفی تا آن زمان بود.

دو تیم فینالیست هم با حال و هوایی متفاوت در برابر هم ایستادند. آبی آسمانی های منچسترسیتی، اردوی آماده سازی خود را در شهر آب گرم باکستون سپری کرده بودند، در مقابل بولتونی ها روال عادی تمرینات خود را در طول فصل ادامه دادند و تنها روز پنجشنبه بود که راهی هارو شدند تا روی مسابقه فینال تمرکز کنند.

بولتونی ها شرایط روحی بهتری داشتند؛ هر یازده بازیکنی که در قهرمانی جام حذفی 1923 در فینال برای بولتون بازی کردند هنوز در باشگاه بودند. از میان آنها، تنها آلکس فینی مصدوم در سفر به لندن غایب بود. جک اسمیت هم چند هفته قبل از فینال مصدوم شده بود، اما به موقع بهبود یافت و در آخرین بازی بولتون در لیگ، قبل از فینال به میدان آمد. در این مسابقه دیوید جک در دقیقه 76 تک گل فینال را به ثمر رساند تا بولتون با برتری(1-0) قهرمانی جام حذفی را از آن خود کند.

دو هفته بعد سیتی به دسته دوم لیگ سقوط کرد تا نخستین تیم تاریخ بازیها باشد که بعد از حضور در فینال جام حذفی انگلیس، مستقیما به دسته پایین سقوط می کند.