اولین آرژانتینی که جام جهانی را بالای سر برد

مهدی زارعی- چندی پیش آرژانتین به عنوان قهرمان آمریکای جنوبی، جواز حضور در جام جهانی 2022 قطر را به دست آورد. برخی کارشناسان معتقدند تیم کنونی آرژانتین که بازیکنانی چون لیونل مسی را در ترکیب خود دارد، این شانس را دارد که به عنوان یکی از مدعیان فتح جام در قطر شرکت کند. اتفاقی که در گذشته دو بار رخ داد که اولین آن ها مربوط به سال 1978 بود. آرژانتینی ها در آن سال، میزبان جام جهانی بودند و ماموریت داشتند که پس از 48 سال به فینال بازی ها برسند. کاپیتان آرژانتین در آن بازی ها « دانیل پاسارلا» بود.

به عهده گرفتن چنین مسوولیتی برای یک بازیکن جوان، اصلا ساده نبود و من در آن زمان، فوتبالیستی جوان بودم. وقتی منوتی مرا به عنوان کاپیتان تیم ملی برگزید، تنها 24 سال داشتم. « خورخه کاراسکوسا» کاپیتان تیم ملی، از تیم کنار رفته بود و من بازوبند این بازیکن را تحویل گرفتم. بازیکنی استثنائی که انسانی فوق العاده نیز بود؛ به همین علت، گرفتن جای او خیلی دشوار بود. می توان گفت که خورخه از آن دسته بازیکنانی بود که همه دوستش داشتند؛ یک فوتبالیست با استعداد و همچنین انسانی کم نظیر.

آرژانتین در دهه 70، کشوری کاملاً متفاوت با امروز بود. کشوری زیر سلطه دیکتاتوری نظامی و درگیر آشوب های داخلی. اما جام جهانی به این معنا بود که حداقل برای چند هفته، مردم آرژانتین می توانستند مشکلات داخلی را فراموش کنند. زیرا می خواستند در جام جهانی قهرمان شوند. آرژانتین با دو پیروزی بحث برانگیز در برابر مجارستان و فرانسه از گروه خود، صعود می کند.

همه کسانی که به هر شکل ممکن با جام جهانی درگیر بودند، رویایی جز فتح جام نداشتند. تک تک ما رویای قهرمانی را در سر داشتیم اما اتحاد در آن زمان و در آن مکان، بسیار دشوار بود. فشار زیادی روی تیم وجود داشت و برآورده کردن انتظارات مردم، به هیچ عنوان ساده نبود. فوتبال آرژانتین خصوصیتی دارد که نباید از آن غافل شد: ما آرژانتینی ها همیشه فکر می کنیم که در دنیا بهترین هستیم. اما تا پیش از سال 1978 در هیچ یک از جام های جهانی قهرمان نشده بودیم.

سزار لوییس منوتی سرمربی وقت آرژانتین زمانی فوتبالیستی باتجربه بود که حالا به یک مربی باجذبه بدل گشته بود. او می بایست کاری می کرد که پاسارلا و هم تیمی هایش مثل یک تیم عمل کنند.

تا قبل از جام جهانی 1978 سزار منوتی بهترین مربی بود که با او کار کرده بودم. زیرا او می دانست که چگونه به ذهن بازیکنان نفوذ کرده و کاری کند که هر بازیکن از توانایی های خود به بهترین شکل استفاده نماید. همیشه از خودم می پرسیدم: آخر منوتی چطور می فهمد که به چه چیزی فکر می کنم و چه چیزی می خواهم؟ منوتی این کار را خیلی هوشمندانه انجام می داد و تک تک بازیکنان واقعا به او ایمان داشتند. منوتی تیم ملی را برای قهرمانی در جام جهانی آماده کرده بود. خیلی ها باورشان نمی شد که ما بتوانم قهرمان جام جهانی شویم ولی خودمان به قهرمانی مطمئن بودیم چون به عنوان یک تیم، مدت زیادی با هم بازی کرده بودیم. تیم ما واقعا مستحکم بود.

آرژانتین به فینال صعود می کند و بوئوس آیرس در دریایی به رنگهای آبی و سفید غرق می شود. هرچند در تاریخ ثبت شده که آلبی سلسته بارها در فینال از چاشنی شانس بهره برد، اما در نهایت در وقتهای اضافی این حریف را شکست داد و دانیل پاسارلا به اولین آرژانتینی بدل شد که بزرگ ترین افتخار فوتبالی را بالای سر برد.

بیست سال بعد، پاسارلا یک بار دیگر برای قهرمانی در جام جهانی تلاش می کند؛ اما این بار به عنوان یک مربی.

آن تیم می توانست قهرمانی جام جهانی شود. ولی می توان گفت که تجربه کافی را برای پیروزی نهایی نداشت. فکر می کنم من هم به عنوان مربی تجربه لازم برای چنین میدانی را نداشتم. زیرا هرچقدر زمان می گذرد، نگاه انسان تغییر کرده و هرچیزی را به شکل دیگری از گذشته می بیند. من اکنون چیزهایی را می بینم که در آن روزها نمی توانستم ببینم.

آرژانتین در آن دوره تیم بااستعدادی داشت. تیمی که احتمالا بعد از جام جهانی 1986، بهترین تیم ملی آلبی سلسته بود. تیمی که در آن، بازیکنانی مثل سیمئونه، زانتی و به خصوص باتیستوتا در آن درخشان ظاهر شدند  آرژانتین با پیروزی مقابل ژاپن، جامائیکا و کرواسی از گروه خود صعود کرد. این تیم در مرحله دوم موفق می شود در یک بازی حماسی انگلستان را از پیش رو بردارد.

جام جهانی 1998 بخشی از دورانی بود که به نظر می رسید آرژانتین هر کاری می کند، نمی تواند از مرحله یک چهارم نهایی جامهای جهانی فراتر رود. در آن سالها دوران طلایی فوتبال ما به تازگی پایان یافته بود؛ آرژانتین در جامهای 1978 و 1986 قهرمان شده بود و در سال 1990 هم نایب قهرمان جهان شدیم. ولی بعد از آن، تیم ملی کشورمان در چند تورنمنت پیاپی نتوانسته بود به مراحل بالا صعود کند و در مرحله نخست، یک هشتم تا یک چهارم حذف می شد.

بیست سال بعد از پیروزی آرژانتین برابر هلند، تیم پاسارلا برابر نسل طلایی جدید فوتبال هلند قرار می گیرد.

تیم هلند با حضور بازیکنانی قدرتمند، از مدعیان جام بود. بازیکنان این تیم می توانستند در طول 90 دقیقه با تمام قوا بدوند و با کیفیت بالا بازی کنند. ما در بیست دقیقه اول بازی چند بار شانس گلزنی داشتیم اما هلند جاکم توپ و میدان بود. شکی نیست که آنها بهتر بودند اما بعد از آن که هلندی ها خیلی زود پیش افتادند، ما توانستیم در همان نیمه اول، بازی را به تساوی بکشانیم. در نیمه دوم هم با هدف پیروزی وارد میدان شدیم. در نیمه دوم چند بار شانس گلزنی داشتیم ولی نتوانستیم از موقعیت های خود استفاده کنیم. شاید بتوان گفت که بخت با ما یار نبود.

هلند با گل معروف دقیقه آخر دنیس برگ کمپ با حساب(2-1) به پیروزی دست یافت و رویای پاسارلا برای دستیابی به یک قهرمانی دیگر به عنوان مربی نقش بر آب شد. هرچند دوران حضور پاسارلا روی نیمکن تیم ملی آرژانتین مدتهاست به پایان رسیده، اما دنیای فوتبال همچنان او را به خاطر می آورد؛ به عنوان کاپیتان آرژانتین در فینال جام جهانی 1978.